Τα τελευταία χρόνια τα νέα ζευγάρια συνειδητοποιούν ότι η γέννηση ενός παιδιού είναι κοινή υπόθεση και όχι μια περιπέτεια καθαρά γυναικεία. Ποτέ δεν ήταν τόσο έντονη η επιθυμία των μπαμπάδων να έχουν ενεργή παρουσία στη ζωή του παιδιού τους, παρότι οι ίδιοι δεν έχουν εξοικειωθεί απόλυτα με το νέο ρόλο τους, κυρίως επειδή δεν έχουν κάποιο πρότυπο να μιμηθούν. O δικός τους πατέρας δεν συνήθιζε να ασχολείται με τα παιδιά.
Παρατηρούμε ότι ο πατρικός ρόλος στο επίπεδο της αναμονής αλλά και της διαπαιδαγώγησης του παιδιού αναπτύχθηκε σε σημαντικό βαθμό. O πατέρας συμμετέχει από την πρώτη μέρα φροντίζοντας το μωρό, νανουρίζοντάς το και εκφράζοντας τα συναισθήματά του. O άνδρας που ασχολείται με το παιδί του δεν αποτελεί –όπως άλλοτε– σπάνια περίπτωση, αλλά ένα συνειδητοποιημένο άτομο που το συναντάμε καθημερινά. Αποκτούν, μάλιστα, θεωρητική υποδομή σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού με διάφορους τρόπους, κυρίως μέσα από το διαδίκτυο, από βιβλία ή σπανιότερα παρακολουθώντας σεμινάρια.
Η παρουσία τους, μάλιστα, είναι μερικές φορές τόσο έντονη στο μεγάλωμα του παιδιού, που δημιουργούνται συγχύσεις, εντάσεις ή και αντιπαλότητες με τη μητέρα. Ένα επιπλέον ενδεικτικό στοιχείο της διαφοροποίησης του ρόλου τους σήμερα είναι ότι στις μονογονεϊκές οικογένειες όλο και πιο συχνά συναντάμε πατέρες που έχουν αναλάβει αποκλειστικά την ευθύνη ανατροφής του παιδιού τους.
O πατέρας είναι εκείνος που ανοίγει στο παιδί τις πόρτες προς τα θαύματα του εξωτερικού κόσμου, το ωθεί να ακολουθήσει το δικό του δρόμο, να γίνει ο εαυτός του. Δεν του αποκαλύπτει μόνο το μονοπάτι των υποχρεώσεων αλλά και της ελευθερίας. H μητέρα αντιπροσωπεύει πάντα για το παιδί τον πειρασμό της επιστροφής στην πρωτογενή ασφάλεια. Αντίθετα, ο πατέρας ξυπνά στο παιδί την επιθυμία για αυτόνομη ύπαρξη και το καλεί να χειραφετηθεί. Με την αρρενωπή παρουσία του προκαλεί, κατά κάποιον τρόπο, το κορίτσι να γίνει γυναίκα και το αγόρι άνδρας. Έτσι, από την ηλικία περίπου των 3-4 ετών, ο πατέρας βοηθά τα παιδιά να ενσωματωθούν στο φύλο τους.
Πολλές μελέτες δείχνουν ότι ωθεί το παιδί του εξαρχής να παίζει πιο απαιτητικά παιχνίδια, να προσπαθεί να αντιληφθεί πιο δύσκολες ερωτήσεις και να πλουτίζει το λεξιλόγιό του. (Rowe, Coker and Pan, 2007). Από την ποιότητα της σχέσης πατέρα-παιδιών θα επιβεβαιωθούν και οι δύο. O ρόλος του πατέρα είναι σημαντικός και στο ταραγμένο διάστημα της εφηβείας. Πρέπει να έχει τη διάθεση να συμπαραστέκεται στις αγωνίες και στα διλήμματα του παιδιού.
Εξάλλου, μόνο οι σχέσεις μεταξύ παιδιού και απελευθερωμένων ενηλίκων, ανοικτών στο διάλογο, χωρίς φραγμούς στην επικοινωνία, επιτρέπουν την προσέγγιση, την κατανόηση αλλά και την εμβάθυνση στον ψυχισμό του παιδιού. Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από την ενεργητική παρουσία του πατέρα.
Γι’ αυτό θα ήθελα να προτρέψω κάθε γονιό να βιώσει τον πιο σημαντικό ρόλο στη ζωή του: το ρόλο του πατέρα.
Από το Βιβλίο της συνεργάτιδας μας κας Αλεξάνδρα Καππάτου “Οι γονείς κάνουν τη διαφορά” εκδόσεις Μίνωας.
