Τι χρειάζονται οι άνθρωποι που γνωρίζουν (ή υποψιάζονται) ότι θα πεθάνουν ως αποτέλεσμα μιας καταληκτικής ασθένειας;
Χρειάζονται να τους φερόμαστε με σεβασμό. Να απαντάμε με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις που θέτουν και να μην τους εξαπατάμε. Να μην τους πιέζουμε να αντέξουν παραπάνω απ΄όσο μπορούν. Να τους επιτρέπουμε να συμμετέχουν στις αποφάσεις που αφορούν τη φροντίδα τους και τη ζωή τους όση διάρκεια και αν έχει. Να τους αφήνουμε να εκφράζουν όλα τα συναισθήματα που βιώνουν και να μην κλείνουμε βιαστικά το θέμα επειδή εμείς δεν αντέχουμε αυτό που συμβαίνει.
Να σεβόμαστε τις επιλογές που κάνουν και να θυμόμαστε ότι οι επιλογές αυτές αφορούν τους ίδιους και όχι εμάς. Οι επιλογές αυτές αφορούν τη λήψη ή την άρνηση φαρμακευτικής αγωγής ή άλλων ιατρικών υπηρεσιών με την προϋπόθεση ότι το άτομο έχει όλες τις πληροφορίες στη διάθεσή του. Να παρέχουμε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να λάβει την καλύτερη δυνατή πνευματική και συναισθηματική υποστήριξη όπως ο ίδιος/α την αντιλαμβάνεται.
Τέλος, να θυμόμαστε ότι τα δάκρυα των ανθρώπων που γνωρίζουν (ή υποψιάζονται) ότι θα πεθάνουν είναι φτιαγμένα από το υλικό της μοναξιάς, του φόβου, της απόγνωσης αλλά είναι επίσης φτιαγμένα και από συγκίνηση, αγάπη και αποδοχή με την προϋπόθεση ότι θα είμαστε εκεί δίπλα όχι να εμποδίσουμε αυτά τα δάκρυα να τρέξουν αλλά για να τα ενώσουμε με τα δικά μας.
Νάνσυ Ψημενάτου
